Ponymeisjes brengen geluk
Op zondag loop ik meestal met mijn paard aan de hand een rondje. Dan rijd ik niet maar wandelen we samen door de polder. Lekker relaxed en we hoeven niets. Maar soms dwalen mijn gedachten af naar de dagelijkse beslommeringen. Grappig hoe twee ponymeisjes me weer in het hier en nu zetten!
Zoals afgelopen keer, op mijn wekelijkse wandeling met Femke op een van de eerste mooie zondagen met een lentetintje. Ondanks de rustgevende omgeving van een zonnige polder dwaalden mijn gedachten af naar alles wat blijkbaar nog overdacht moest worden. Allesbehalve ontspannend eigenlijk. Opeens viel het me op dat er twee meisjes voor me uit fietsten. Ik zag ze samen praten en af en toe omkijken. Vreemder was het dat ze weliswaar voor me uit fietsten, maar toch niet veel verder van me vandaan kwamen. Af en toe stopten ze al pratend, en dan reden ze weer verder. Opeens leken ze iets af te spreken en vervolgens gingen hun fietsen aan de kant. Ik begreep het wel, ze hadden mijn paard gezien, zoals vrijwel elk kind op een fiets of in een auto het hoofd omdraait: “kijk een paard!”.
We stopten bij de meisjes en ik maakte een praatje met ze. Rijden jullie ook? Ja, op de ponymanege! Van wie hebben jullie dan les, vroeg ik. Verder babbelend stelde ik ze ‘onze’ vaste strikvraag: hoe oud denk je dat dit paard is? Nou ze dachten wel 7 jaar… Ik wees ze op de kuiltjes boven de ogen van Fem die haar gevorderde leeftijd verraden. Oh ja, dat heeft een van de pony’s op de manege ook, en die is ook al oud! Ik wil ook zo graag een eigen paard, verzuchtte het ene meisje. Als je nou goed leert op school, dan ga je daarna werken en geld verdienen en dan koop je je eigen paard, zei ik. Ja, zei de ander, mijn vader wil dat ik dokter word… Ze keek er helaas niet bij of dat vooruitzicht haar erg aansprak. Nou, zei ik, je kunt later ook iets doen wat je heel leuk vindt, want daar word je dan ook vaak goed in. Sorry ouders, dacht ik later, als ik daarmee jullie plannen met je dochter misschien wat verstoor…
Kom, we gaan naar huis, Fem. Dag, zei ik tegen de meisjes. Ze pakten hun fietsen en keken nog een keertje om. Zoals de wolkenloze lucht waren ook de wolkjes in mijn hoofd verdwenen. Ze hadden plaatsgemaakt voor een vrolijk gevoel. Soms staat het geluk voor je neus en zie je het zelf niet. Gelukkig komt er soms iemand voorbij om je erop te wijzen. Bedankt ponymeisjes!
Leuke lees- en doe-boeken voor ponymeisjes èn ponyjongens:
Ponymeisjes zijn altijd lief!
Zeker pony’s zijn erg lief! Ik zie dat je bij Manege Filip Dros zit, ik hoor er veel positieve berichten over maar hoe vind jij het?
Groetjes,
Eva
Altijd leuk inderdaad. Ik was vroeger precies zo, nog steeds wel een beetje misschien. Leuk geschreven! En wat een goed idee om zo een keer per week even lekker rustig te gaan wandelen.